Niet iedereen in Zuid-Afrika heeft dezelfde rechten. Daar willen veel organisaties wat aan veranderen. In Zuid-Afrika richten organisaties zich vooral op vrouwenrechten, rechten van LHBTI en de mensenrechten in het bedrijfsleven. Veel vrouwen zijn slachtoffer van seksueel geweld of kunnen zichzelf op economisch gebied niet redden en zijn vaak financieel afhankelijk van hun partner. LHBTI worden niet in elk gebied in Zuid-Afrika geaccepteerd zoals ze zijn. Zij zijn daarom ook vaak slachtoffers van geweld. En niet iedereen in Zuid-Afrika verdient hetzelfde, mag hetzelfde doen of heeft dezelfde rechten.
De Zuid-Afrikaanse rechtssysteem is gebaseerd op verschillende rechtssystemen: Het proces- en handelsrecht komen bijvoorbeeld van het Engelse rechtssysteem en het burgerlijk recht komt van het Romeins-Hollandse systeem.
In 1990 werd de bekende anti-apartheidsactivist Nelson Mandela vrijgelaten. Na de algemene verkiezingen voerde de nieuwe regering het beleid van "rechtstellende actie" om apartheid te beëindigen. In 1996 ging er een nieuwe grondwet in. Mensen die de mensenrechten hadden overtreden moesten daarvan een getuigenis afleggen voor de Waarheids- en Verzoeningscommissie van Nelson Mandela.
In 1997, na de apartheid, is de nieuwe grondwet ingegaan. De grondwet bevatte onder andere mensenrechten die nu nog erg belangrijk zijn voor het Zuid-Afrikaanse apartheidsverleden. Er werden verschillende internationale verdragen ondertekend met betrekking tot de arbeidsrechten. Het gemiddelde loon is in de landbouw veel lager dan in de industrie of in de mijnbouw. Het maandelijkse salaris van een landarbeider verschilt per maand en ligt meestal tussen de €98 en €120. Vaak verdienen ze niet genoeg om alle benodigde uitgaven te betalen.
Kinderen onder de 15 mogen niet werken en van 15-18 jaar mag je geen werk verrichten dat niet bij je leeftijd past. Je mag in Zuid-Afrika ook geen werk doen waarbij je risico's loopt voor je gezondheid. Veel mensen werken in de handel, landbouw en dienstverlening. In de laatste sector werken mensen vooral als huishoudelijk personeel.
De bevordering van vrouwenrechten is de eerste mensenrechtenprioriteit in Zuid-Afrika. In Kaapstad heeft Mhani Gingi, een NGO, een zeepfabriek opgezet in een beschermhuis voor vrouwen die slachtoffers zijn (geweest) van huiselijk geweld. De vrouwen in het beschermhuis vinden daardoor (nieuw) werk, krijgen trainingen in ondernemerschap en leren hoe ze zichzelf kunnen redden op economisch gebied. Ook zorgt Mhani Gingi ervoor dat vrouwen goed vertegenwoordigd zijn in projecten die de ondernemerschap stimuleren. Doordat vrouwen vaak economisch afhankelijk zijn van hun partner zullen ze ook sociaal afhankelijk zijn en dat is vaak een aanleiding voor huiselijk geweld. Als veel meer vrouwen economisch onafhankelijk worden zullen ze ook sociaal onafhankelijk zijn en neemt het huiselijk geweld sterk af.
In Nederland worden LHBTI (door de meest mensen) geaccepteerd, maar in Zuid-Afrika is dat nog lang niet het geval. LHBTI worden vaak het slachtoffer van geweld. Ze worden in veel gebieden in Zuid-Afrika niet geaccepteerd zoals ze zijn. Gelijke rechten voor LHBTI zijn dat ook niet altijd gegarandeerd in Zuid-Afrika. Binnen de CHR is een LHBTI-unit. Deze afdeling geeft trainingen aan Afrikaanse LHBTI-activisten en overheidsmedewerkers. Ze proberen de Zuid-Afrikaanse bevolking te overtuigen dat de LHBTI allemaal dezelfde rechten als alle andere mensen moeten hebben. Ook geeft de LHBTI-afdeling studiebeurzen aan Afrikaanse LHBTI-activisten om hun activisme uit te breiden, te verspreiden en te vergroten.
De Nederlandse overheid helpt ook mee aan het mensenrechten-probleem. Een voorbeeld is bijvoorbeeld de Mensenrechtentulp. Dat is de prijs voor degene die zich op een nieuwe manier inzet voor het bevorderen van de mensenrechten. De winnaar krijgt van de overheid €75.000 voor een nieuw project en €25.000 om aan eventuele trainingen te besteden.
Politiek in Zuid-Afrika
Om de vijf jaar gaan de Zuid-afrikanen naar de stembus om te bepalen wie hun land gaat besturen. Net zoals in Nederland mogen alleen legale inwoners ouder dan 18 stemmen, mits je je tijdig als stemgerechtigde hebt geregistreerd. Dit is niet altijd zo geweest. Pas na de afschaffing van de apartheid werd Zuid-Afrika een democratie en kregen ook de zwarte inwoners het recht om te gaan stemmen.
De uitslag die uit de stemming komt bepaalt welke partijen er in the National Assembly, vergelijkbaar met de Nederlandse Tweede kamer, terecht komen. In the National Assembly heeft 400 zetels, die op basis van proportionele representatie verdeeld worden. De helft van deze zetels wordt ingenomen door degenen die worden gekozen volgens de lijsten van de nationale partijen. De ander 200 zetels gaan naar de partijleden uit de negen provincies van Zuid-Afrika. Elke provincie heeft een eigen premier en een raad van bestuur, die bestaat uit tien leden. Wie de taak als president krijgt aangewezen wordt door the National Assembly bepaalt na de verkiezingen. Dit is meestal de leider van de partij die bij de verkiezingen als grootste uit de bus gekomen is. Op dit moment is dat Kgalema Motlanthe. Hij is zowel het staatshoofd als het hoofd van de regering. Officieel woont de president in Kaapstad, alleen zijn zakelijke afspraken vinden plaats in zijn presidentiële verblijf in Pretoria, de bestuurlijke hoofdstad van Zuid-Afrika.
Zuid-Afrika is een federale republiek en heeft een meerpartijenstelsel. Dit houdt in dat er minimaal drie politieke partijen moeten deelnemen aan de verkiezingen. De ANC (African National Congress), de partij die Nelson Mandela groot gemaakt heeft, is sinds de afschaffing van de apartheid onafgebroken de grootse partij van Zuid-Afrika. De partij werd in 1912 door John Dube en Sol Plaatje opgericht om de belangen van de zwarte bevolking van Zuid-Afrika te behartigen en meer rechten voor hen te verwerven. Naast de ANC zijn er nog drie andere partijen die altijd veel stemmen krijgen. Zoals de DA (Democratic Alliance), de grootste tegenstander van de ANC. Deze partij profileert zich als een non-raciale beschermheer van mensenrechten, die een open ‘opportunity society’ voor alle Zuid-Afrikanen nastreeft. Daarin is iedereen vrij, veilig en gelijk en heeft dezelfde kansen op een goed leven en om zijn of haar dromen na te jagen. Naast de DA en de ANC doet de EFF (Economic Freedom Fighters) het ook goed. Zoals de naam al doet vermoeden streeft de EFF naar economische vrijheid. De partij is combinatie van raciaal nationalisme, populisme en extreem-linkse politiek. De meeste stemmen krijgen zij van arbeiders en migranten. Als laatste is er ook nog IFP (de Inkatha Freedom Party) die altijd veel stemmen binnensleept. De partij wilt een aantal problemen die veel spelen in Zuid-Afrikaanse aanpakken, zoals het vinden van een oplossing voor de HIV/Aids-problematiek, werkloosheid, criminaliteit, armoede en corruptie in het land. Daarnaast verzet de IFP zich tegen het feit dat Zuid-Afrika geleid wordt door één partij, het ANC.
Als politieke partij wil je natuurlijk zoveel mogelijk stemmen krijgen. In Zuid-Afrika gaat dit net zoals in elk ander land, namelijk door volop campagne te voeren en door lijsttrekkers van verschillende partijen met elkaar te laten discussiëren.
De natuur en milieurege
Zuid-Afrika is een land met veel verschillende klimaten die heel verspreid liggen over het land. In het noorden, westen en grote stukken van het centrale deel van het land zijn er namelijk relatief warme klimaatzones. Zoals in het noordwesten een warm woestijnklimaat, in het noorden een warm steppeklimaat, in het zuidelijke binnenland een koud steppeklimaat en een koud woestijnklimaat in het westen en dele van midden het midden van het land. In het oosten en langs de kust vind je weer hele andere klimaten. Daar heb je voornamelijk te maken met land- en zeeklimaten, zoals het gematigd zeeklimaat en het gematigde en koele chinaklimaat. Doordat er zoveel verschillende klimaten zijn in Zuid-Afrika is er ook veel verschillende flora en fauna aanwezig. Zuid-Afrika is een bron van natuurlijke grondstoffen, zoals in het hoofdstuk “De Zuid-Afrikaanse economie. Hoe zit dat?” wordt beschreven.
Net zoals in veel andere landen is er in Zuid-Afrika een milieuwetgeving geïntroduceerd. Hierin ligt de nadruk op het voorkomen van vervuiling. Een deel van het Zuid-Afrikaanse milieubeleid ligt vast in de grondwet. Daarnaast is er ook nog de Environment Conversation Act uit 1998 en de National Environment Management Act (NEMA) uit 1998/2005. In de NEMA staan vooral de normen en standaarden voor onder meer water- en luchtvervuiling, afvalmanagement, ontbossing, energie-efficiëntie en behoud van biodiversiteit. Ook bevat NEMA strafbepalingen voor het niet naleven van milieuwetten.
Zuid-Afrika is een droog land met maar weinig zoetwaterbronnen. Grondwater is er schaars en slechts 8,6% van het regenwater is beschikbaar als oppervlaktewater. Daarnaast is een van de grootste problemen in Zuid-Afrika de vervuiling van rivieren door landbouwchemicaliën. In de grote steden wordt er in rivieren ook veel afval geloosd. Dit komt door gebrekkige riolering, er een tekort aan waterzuiveringsinstallaties is en doordat de opslagcapaciteit van opslagplaatsen voor afval aan hun maximum zitten. Om de juiste kwaliteit van zoetwater weer terug te krijgen is er in 1998 de National Water Act opgericht. Deze wet biedt regels voor het voorkomen en aanpakken van vervuiling van waterbronnen, het watergebruik, de bescherming van waterbronnen en het afgeven van vergunningen om water te gebruiken. Sinds de oprichting heb je voor irrigatie, industrieel gebruik, opslag en afvoer van water een vergunning nodig.
De droogte in Zuid-Afrika is de afgelopen tijd vaak in het nieuws geweest. Het is er namelijk in 100 jaar nog nooit zo droog geweest. Het gevolg van deze droogte is een watergebrek, waarmee het westelijke deel van Zuid-Afrika vooral mee te maken heeft. Hier valt van nature namelijk al minder water dan in het oosten. De watervoorraden van Kaapstad wordt normaal gesproken tijdens de wintermaanden (april t/m september) weer netjes aangevuld, maar al drie jaar op rij is dit niet voldoende gebeurd. Het watergebrek die hiervan het gevolg is heeft grote gevolgen voor de bewoners van Kaapstad en de boeren in de omgeving. Er zijn inmiddels al behoorlijke maatregelen genomen om ervoor te zorgen dat het water niet opraakt. Zo mag je nog maar 87 liter per persoon per dag verbruiken.
Zuid-Afrika is de op een na grootste energieproducent van Afrika. Maar tegelijkertijd verbruikt het ook de meeste energie van het continent. Om het energieverbruik van de inwoners van Zuid-Afrika te verminderen is het Energy Efficiency Strategy opgericht. De missie hiervan is het ontwikkelen van maatregelen om energiebesparing te bevorderen, de negatieve impact van energieverbruik op het milieu te verminderen, energiekosten voor de economie te verlagen, bij te dragen aan duurzame ontwikkeling en een nationale energie te realiseren het beleid. Om dit allemaal waar te maken heeft de overheid plannen gemaakt op het gebied van hybride energiesystemen, zonne- en windenergie en waterkrachtcentrales. Deze duurzame-energieprojecten worden gericht ingezet op een groep mensen die momenteel geen toegang hebben tot elektriciteit in Zuid-Afrika. Tot deze groep behoort maar liefst 25% van de bevolking, dat zijn rond de 12 miljoen inwoners. Afvalverwerking, recycling, duurzame energie en schone technologie is een markt dat in Zuid-Afrika sterk aan het groeien is. Er zijn hier dan ook ongeveer 25 Waste Minimization Clubs actief. Dit zijn groepen bestaande uit 10 tot 15 bedrijven uit diverse sectoren. Deze bedrijven zoeken naar mogelijke kostenbesparingen door bijvoorbeeld zuinig om te gaan met grondstoffen, water en energie. Het doel van deze clubs is om onderling kennis en ervaringen uit te wisselen.
...(download the rest of the essay above)